ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα νακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

~

....................."Η συμφιλίωση των πολιτισμών περνά μέσα από την οικουμενικότητα της Παιδείας"

"Χαίρε Ω Χαίρε Ελευθερία" Δ. Σολωμός

"Χαίρε Ω Χαίρε Ελευθερία" Δ. Σολωμός
"Χαίρε Ω Χαίρε Ελευθερία" Δ. Σολωμός

................................................είμαστε περιηγητές και όχι τουρίστες...........................................................

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Ο Περσέας στην Αρχαία Μεσσήνη

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ


Του καθηγητή Πέτρου Θέμελη
O αποκεφαλισμός της Γοργούς-Mέδουσας από τον Περσέα, γιο του Δία και της Δανάης, αποτελούσε θέμα ιδιαίτερα αγαπητό στην αρχαία ελληνική τέχνη. Mία από τις παλαιότερες παραστάσεις του μύθου απαντά στο λαιμό ενός κυκλαδικού πιθαμφορέα του 670 π.X., ο οποίος βρίσκεται σήμερα στο Mουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. 
H Mέδουσα, στην πρώιμη αυτή παράσταση, έχει τη μορφή ενός φανταστικού όντος, του οποίου ο κορμός έχει το σώμα φοράδας, ενώ μπροστά διαμορφώνεται σε ολόσωμη μορφή γυναίκας. O Περσέας την αρπάζει από τα μαλλιά και ετοιμάζεται να την αποκεφαλίσει με το δρεπανόσχημο μαχαίρι του, την άρπη. Στον ώμο του κρέμεται ο δερμάτινος σάκος (η κύβισις) όπου θα τοποθετήσει σε λίγο το κομμένο κεφάλι του τέρατος. O ήρωας φοράει στο κεφάλι κωνικό σκούφο, τον μαγικό πίλο, ή αλλιώς κυνέη του Αδη, που του δίνει τη δυνατότητα να γίνεται αόρατος. Γυρίζει το κεφάλι του προς τα πίσω, το αποστρέφει από το απολιθωτικό βλέμμα της Mέδουσας, σύμφωνα με τις οδηγίες που του έδωσε κατά το μύθο η θεά Aθηνά. Tον μαγικό σκούφο και τον σάκο τα είχε πάρει με τη βοήθεια της Aθηνάς από τις μάγισσες Γραίες. Aυτά τα εφόδια τον βοήθησαν να φέρει σε πέρας τον άθλο και να προσφέρει το κεφάλι της Μέδουσας, το Γοργόνιο, στην Aθηνά, το οποίο κοσμούσε έκτοτε την αιγίδα με τα φίδια στο στήθος της θεάς. 
Σύμφωνα με άλλη παραλλαγή του μύθου, το κεφάλι της Γοργούς-Mέδουσας θάφτηκε στην αγορά των Aθηνών, ενώ ένας από τους φιδόσχημους πλοκάμους των μαλλιών της παραχωρήθηκε στην αρκαδική πόλη Tεγέα για να την προφυλάσσει από κάθε κακό.
Ολα τα παραπάνω εικονογραφικά στοιχεία συνοδεύουν το θέμα του αποκεφαλισμού της Mέδουσας από τον Περσέα στη μακρά διαδρομή του στο χρόνο. H άρπη, η κύβισις, ο κωνικός πίλος, η αποστροφή του κεφαλιού και ενίοτε τα «πτερόεντα» πέδιλα, που του επέτρεψαν να απομακρυνθεί πετώντας αόρατος πάνω από τον Ωκεανό για να γλυτώσει από τις τρομερές αθάνατες αδελφές της Mέδουσας, την Σθενώ και την Eυρυάλη που τον καταδίωκαν μανιασμένες. Mε τον αποκεφαλισμό της πετάχτηκαν από τα σπλάχνα της τα δυο παιδιά που είχε συλλάβει με τον Ποσειδώνα: το φτερωτό άλογο, o Πήγασος καθώς και ο Xρυσάορ, που τους βλέπουμε στο περίφημο αρχαϊκό αέτωμα της Γοργούς στην Κέρκυρα. 
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΡΩΜΗ
Aναζητώντας το ή τα χαμένα έργα που απεικόνιζαν τον άθλο του Περσέα, θα πρέπει να καταφύγει κανείς καταρχήν στις φιλολογικές μαρτυρίες. O περιηγητής του 2ου αι. μ.X. Παυσανίας (1.22.6-7) είδε στην Πινακοθήκη της Aκρόπολης των Aθηνών, ανάμεσα σε αρκετούς φορητούς, ξεθωριασμένους από την πολυκαιρία, πίνακες ζωγραφικής, έναν που εικόνιζε τον Περσέα να επιστρέφει στη Σέριφο κρατώντας το κεφάλι της Mέδουσας για να το εμφανίσει στον βασιλιά του νησιού Πολυδέκτη. Στο νησί της Σερίφου είχε ανδρωθεί ο Περσέας, ζώντας με την εξόριστη από το Αργος μητέρα του Δανάη. Eκτός όμως από την τοιχογραφία, ο Παυσανίας, περνώντας τα Προπύλαια κατευθυνόμενος προς το ιερό της Bραυρωνίας Aρτέμιδος, είδε ένα χάλκινο άγαλμα του Περσέα, έργο του γνωστού χαλκοπλάστη Mύρωνα από τις Ελευθερές, η δράση του οποίου τοποθετείται μεταξύ 480 και 440 π.Χ. O περιηγητής περιγράφει τον Περσέα του Μύρωνα ως «το ες Mέδουσαν έργον ειργασμένον», να έχει δηλαδή ολοκληρώσει τον άθλο του και να επιστρέφει θριαμβευτικά με το κεφάλι του τέρατος. O σημαντικός χώρος έκθεσης του έργου, η Aκρόπολη των Aθηνών, και ο φημισμένος χαλκοπλάστης που το δημιούργησε συνηγορούν υπέρ της αναγνώρισής του ως κατεξοχήν πρότυπου για τις μετέπειτα δημιουργίες. 
Ο Περσέας ήταν δημοφιλές θέμα και στην τέχνη της Ρώμης και γενικά της ιταλικής χερσονήσου, και ιδιαίτερα των Ετρούσκων. Απαντάται σε χάλκινα αγαλματίδια, κάτοπτρα, κίστες, καθώς επίσης σε έργα μικροτεχνίας και ζωγραφικούς πίνακες από τον 6ο ως τον 3ο αι. π.Χ. Με το χαμένο έργο του Μύρωνα σχετίζεται ένα ετρουσκικό χάλκινο αγαλμάτιο του 400-350 π.X. που εικονίζει τον Περσέα να επιδεικνύει θριαμβευτικά το κομμένο κεφάλι της Mέδουσας που μόλις “θέρισε” με το δρεπανόσχημο μαχαίρι του. Παραβάλλεται συχνά το μικρό αυτό έργο και με τη φημισμένη μνημειακή δημιουργία του Φλωρεντινού καλλιτέχνη Benvenuto Cellini (1500-1571) που εκτίθεται στο Palazzo Veccio της γενέτειράς του (φωτό), καθώς και με το ψυχρό ακαδημαϊκό έργο του Antonio Canova του 1801. 
ΠΡΟΓΟΝΟΣ ΜΥΘΙΚΩΝ ΜΕΣΣΗΝΙΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ 
Mοναδική είναι η παράσταση του ήρωα σε κεντρικό ακρωτήριο πάνω στο ταφικό Hρώο του Περικλή, δυνάστη της Λυκίας, στο Γκιόλμπασι-Tρύσα, του 370-350 π.X. Στην παράσταση αυτή ο Περσέας τρέχει προς τα αριστερά κρατώντας το κεφάλι της Mέδουσας στο υψωμένο δεξί του χέρι, ενώ στο κατεβασμένο αριστερό κρατεί την άρπη. Με τον ίδιο τρόπο φαίνεται ότι εικονιζόταν και ο Περσέας της Μεσσήνης σε άγαλμα από το ιερό της Ισιδας που σώζεται δυστυχώς σε θραύσματα.
Το θέμα της απελευθέρωσης της Ανδρομέδας από τον Περσέα, που εμφανίζεται συχνά στη μελανόμορφη και κυρίως την ερυθρόμορφη αγγειογραφία, καθώς και σε τοιχογραφίες της Πομπηίας, απαντάται και στη Μεσσήνη. Σε πώρινη μετόπη του 3ου αι. π.Χ., η οποία προέρχεται από το ναό του Ποσειδώνα στην αγορά της Μεσσήνης, εικονίζεται η Ανδρομέδα, κόρη του βασιλιά της Αιθοπίας Κυφέα, δεμένη σε βράχο, ενώ δίπλα της διακρίνεται η ψαροουρά του κήτους που εξόντωσε ο Περσέας. 
Τη σχέση του ήρωα με τη Μεσσήνη και τη μεσσηνιακή βασιλική γενεαλογία στηρίζουν εκτός από τα παραπάνω έργα και οι φιλολογικές μαρτυρίες. Σύμφωνα με τη Βιβλιοθήκη του Ψευδοαπολλόδωρου (1.87) και τον Παυσανία (4.2.4), ο Περιήρης, γιος του Αίολου, που κατέλαβε τη Μεσσηνία, νυμφεύθηκε τη Γοργοφώνη, κόρη του Περσέα και της Ανδρομέδας. Με τη Γοργοφόνη έκαμε τους γιους Αφαρέα και Λεύκιππο, μυθικούς βασιλείς της Μεσσηνίας που εικονίζονταν με τους απογόνους τους (ειδικά ο Λεύκιππος) σε τοιχογραφία του Αθηναίου ζωγράφου Ομφαλίωνα στον οπισθόδομο του ναού της Μεσσάνας, θεοποιημένης πρώτης μυθικής βασίλισσας της χώρας. 
ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ  «ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ»
Βεβαιωμένοι χώροι λατρείας, ιερά τεμένη του Περσέα, υπήρχαν, σύμφωνα πάντα με τον Παυσανία, στην Αθήνα, το Αργος, τις Μυκήνες, τη Νεμέα και τη Σέριφο. Σύμφωνα με άλλες φιλολογικές, ιστορικές και αρχαιολογικές μαρτυρίες, λατρευόταν και σε περιοχές της Μικράς Ασίας, όπως στην Ταρσό της Κιλικίας, όπου η λατρεία του σχετιζόταν με εκείνην του Μίθρα. Ο Περσέας εικονίζεται και σε νομίσματα πολλών πόλεων του ελλαδικού χώρου, των νησιών, της Μικράς Ασίας και της Θράκης. 
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ημικυκλική εξέδρα με το ανάθημα των Αργείων στους Δελφούς, το οποίο σχετίζεται με τη ουσιαστική συμβολή των Αργείων στην ίδρυση της Μεσσήνης μαζί με τους Θηβαίους του Επαμεινώνδα το 369 π.Χ. Οι μυθικοί βασιλείς, απόγονοι του Περσέα στο ανάθημα αυτό είχαν πρωτεύοντα ρόλο.
Η παρουσία, επομένως, αγάλματος του Περσέα στη Μεσσήνη είναι δικαιολογημένη, καθώς και η σχέση του με τη λατρεία του Σάραπη και της Ισιδας, το τέμενος των οποίων αποκαλύφθηκε όπως αποδεικνύεται, μεταξύ άλλων, από την παρουσία μιας σειράς αγαλμάτων του Περσέα στο Σεραπείο της Αλεξάνδρειας, που εικόνιζαν τους ηρωικούς άθλους του τερατοκτόνου ήρωα. Στο πλαίσιο της σχέσης του Περσέα με τη λατρεία του Σάραπη και της Ισιδας βρίσκεται και ο Ωρος-Αρποκτράτης που ταυτιζόταν μαζί του.  
Η αναφορά του Ηρόδοτου στις ευεργετικές για την Αίγυπτο και γονιμικές ιδιότητες της παρουσίας του σανδαλιού του Περσέα, το οποίο βρισκόταν στο ναό του στη Χέμμιδα της Αιγύπτου, προσθέτει έναν επί πλέον ισχυρό συνδετικό κρίκο μεταξύ του θεοποιημένου Περσέα και του θεού Σάραπη. Οι μαγικές ιδιότητες του πέλματος του Σάραπη είναι γνωστές, όπως εκείνες του σανδαλιού του Περσέα.
________
(*) εφημερίδα "Ελευθερία" 

Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

ΣΚΗΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ - Ιστορία αγάπης



ΣΚΗΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ιστορία αγάπης
Μιλούσαν έντονα. Σχεδόν μάλωναν αδιαφορώντας για τον κόσμο γύρω τους. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Το αγόρι γύρω στα δέκα οχτώ . Μελαχρινό, όμορφο, καλοφτιαγμένο, με τζιν και μπλουζάκι μαύρο , ακουμπισμένο με το ένα χέρι σε μια κολόνα, κάπου εκεί το κέντρο της Σπάρτης . Το κορίτσι κάπου στα δεκάξι, στεκόταν μπροστά του σε απόσταση αναπνοής . Ξανθό , με μακριά ίσια μαλλιά, μ’ ένα κοντό γαλάζιο φουστανάκι και δακρυσμένα μάτια.
Το αγόρι επιθετικό . Ζητά εξηγήσεις . Το κορίτσι προσπαθεί να αμυνθεί . Να τον πείσει:
-Σας είδα …εσύ γελούσες …τον κοιτούσες στα μάτια με νόημα …ύστερα μου μίλησες ψυχρά …!
-Δεν συμβαίνει τίποτε σου λέω … στ’ ορκίζομαι …απλά κουβεντιάζαμε ….πηγαίνουμε μαζί στο φροντιστήριο …!
-Σταμάτα ! Έχεις αλλάξει …δεν μ’ αγαπάς …μου λες ψέματα!
Η τελευταία φράση χτύπησε το κορίτσι σαν μαχαιριά, ξέσπασε σε λυγμούς .
-Εγώ σου λέω ψέματα ;
Έβαλε το κεφάλι κάτω , γύρισε απότομα κι άρχισε να απομακρύνεται βιαστικά . 
Το αγόρι μαρμάρωσε . Ήταν φανερό πως ούτε ήθελε ούτε πρόσμενε μια τέτοια αντίδραση . Κοίταξε αμήχανα γύρω του κι ύστερα η ματιά του καρφώθηκε στο κορίτσι που απομακρυνόταν . Έκανε μερικά διστακτικά βήματα κι ύστερα , ξαφνικά , άρχισε να τρέχει πίσω από το κορίτσι . Στο δρόμο του ήταν ένα ανθοπωλείο . Μπήκε μέσα ορμητικά και βγήκε σε λίγο μ’ ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι . 
Στο μεταξύ , το κορίτσι είχε κοντύνει το βήμα του . Σαν κάτι να έλπιζε , σαν κάτι να ευχόταν . Έριξε πίσω της δυο κλεφτές ματιές . Η άκρη του ματιού της πήρε το αγόρι να έρχεται τρέχοντας προς το μέρος της και το βήμα της έσβησε σχεδόν . Λαχανιασμένο το αγόρι έφτασε κοντά της . Πλησίασε διστακτικά και τη σκούντησε στον ώμο τρυφερά .
-Ψιτ !!!
Εκείνη γύρισε . Της πρότεινε το κατακόκκινο τριαντάφυλλο.
-Συγγνώμη ! Σ’ αγαπώ !
-Κι εγώ σ’ αγαπάω …κουτέ !
Πήρε το τριαντάφυλλο, το ’φερε κοντά στα χείλη της και σχεδόν πέταξε στην αγκαλιά του . Φιλήθηκαν εκεί στη μέση του πεζοδρόμιου σαν να ήταν μόνοι στον κόσμο όλο. Πιάστηκαν ύστερα απ’ τη μέση και βάδισαν μαζί , κουβεντιάζοντας τρυφερά , σαν τίποτε να μην είχε συμβεί μεταξύ τους .
Ήταν δυο νέα παιδιά που μόλις είχαν αρχίσει να διαβάζουν τις πρώτες σελίδες του βιβλίου της Ζωής και της Αγάπης !


ΥΓ : (Το περιστατικό είναι πραγματικό . Έγραψα αυτά ακριβώς που είδα . Κι αν δεν τα άκουσα όλα... όμως τα φαντάστηκα).
Βαγγέλης Μητράκος

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Εκθεση, ''Θεϊκοι διαλογοι'' στο μουσειο Κυκλαδικης Τεχνης

 Ανάγλυφη παράσταση
 Ορφεα και Ερυδικης. 2ος αιωνας μχ


Στο μουσειο Κυκλαδικης Τεχνης πριν λιγο καιρο εγινε η εκθεση, ''Θεϊκοι διαλογοι'' μια αντιπαραθεση των Θεων της Ελληνικης μυθολογιας, με παραστασεις τους σε γλυπτα και κεραμεικα και ζωγραφιες sic, [ η υπογραφη του καλλιτεχνη και το ονομα της θεοτητας καλυπτε το μισο εργο] του Αμερικανου ζωγραφου Cy Twombly. Δεν προκειται να ασχοληθω με την εκθεση που ηταν αλλο ενα δειγμα του πως αντιλαμβανονται οι διευθυντες και κιουρειτορς τις εκθεσεις. Ξεκινωντες απο αφορμες που δεν δικαιωνουν το ''κονσεπτ'' της εκθεσης.
Εχουμε ομως την ευκαιρεια να δουμε εργα που ερχονται απο μουσειου του εξωτερικου και αυτο ειναι σπουδαιο. 
Οπως εδω το τρομερο αγγειο Φρανσουα, και το αναγλυφο που παρουσιαζω .
Αναμεσα σε αλλα εξαιρετικα αρχαια εργα, που απαγορευοταν η φωτογραφηση!! καταφερα να φωτογραφησω αυτο τιο εξαιρετικο Ελληνιστικο αναγλυφο του Ορφεα και της Ευρυδικης και του Ερμη ο οποιος ετοιμαζεται να παρει την Ευριδικη για τον αλλο κοσμο.
Η δικια μου φωτογραφια ηταν πολυ αχνη και αναγκαστικα να μπω στο διαδυκτιο για να βρω καλλιτερη φωτογραφια...στη λεζαντα εγραφε 2ος αιωνας Ρωμαικο αναγλυφο [τα ονοματα ειναι γραμενα στην Ελληνικη βεβαια οπως βλεπετε] και βρισκεται στο Λουβρο!! ενω το εργο ειναι στο μουσειο της Ναπολης οπως διαβασα στην σαιτ του Κυκλαδικου...βγαλε συμπερασμα.
Το αναγλυφο ομως περα απο ολα αυτα ειναι τοσο αυστηρα στη δομη του [εχω κανει μερικες χαραξεις που δειχνουν τη γεωμετρικη δομη] και τοσο τρυφερο στην αποδοση του θεματος. Απομονωσα μερικες χαρακτηριστικες λεπτομερειες..ελπιζω να το βρειτε και σεις πολυ ομορφο και εξαιρετικο σαν Γλυπτικη..
Καλο Σαββατοκυριακο.

Κυριακή 6 Αυγούστου 2017

Ανημερα του Σωτηρος, κατα τους παλιους βγαιναν φαντασματα



Kostas Bouras
ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Σημερα το μεσημερι, ανημερα του Σωτηρος, κατα τους παλιους βγαιναν φαντασματα. Εγω το ειχα πιστεψει,ο πατερας μου ελεγε οτι ηταν κουβεντες των ξεμωραμενων γριων.Αλλα εγω δεν μπορουσα να φανταστω οτι ελεγε ψεματα η γιαγια μου. Ημουν 10 χρονων και μου ειπε ο πατερας μου να παω στην Βατολακα να φερω τις γελαδες μας για ποτισμα. Εγω παγωσα να παω μεσημερι την ωρα των φαντασματων να παω σε αυτο το μερος που ηταν απομονωμένο απο το χωριο. 
Ξεκινησα και ο φοβος φωλιαζε στην ψυχη μου. Το πρωτο συναπαντημα ηταν σε ενα κυπαρησι που κρεμονταν δυο φιδια σε ερωτικη περιπτυξη. Φοβηθηκα αλλα συνεχισα. Οταν εφτασα στην βατολακα, υπαρχει ενας αποτομνος βραχος 150 μετρων υψος και καμια 500 μετρα πλατος. Στην κορυφη του βραχου ειδα κατι παραξενο με χακι, το οποιο δεν υπηρχε αλλη φορα.
Η καρδια μου αρχισε να χορευει σαν τρελη, εβαλα φτερα στα ποδια μου και οπου φυγει φυγει. Ηλθα στο σπιτι μου κατατρομοκρατημενος, η μανουλα μου πιστεψε και κεινη οτι ειδα φαντασματα, ακουσα και γω και κεινη τις χριστοπαναγιες του πατερα μου, με πηρε και δωστου παλι πισω, η ψυχη μου στην κουλουρη, οταν φτασαμε, μου λεει ο πατερας μου, αρε ορνιο δεν βλεπεις οτι ειναι οι φανταροι που εβαζαν το υψομετρικο γεωγραφικο. Αυτο ηταν. Τα φαντασματα τελειωσαν για μενα απο τοτε......

~~~~~~~~~~~

Kostas Bouras κοντευαν να μας τρελανουν οι γεροι τα ιδια και τα ιδια για τις νεραιδες και τα φαντασματα που οπως λεγαν περναν την λαλια,μετα την περιποετεια αυτη αρχισα να σκεφτομαι τι ωραια θαταν να συναντουσα μια νεραιδα και να καναμε ερωτα

Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017

«Διαρροή εγκεφάλων» - Εφυγαν 450 χιλιάδες Ελληνες στο εξωτερικό

ΣΤΟΙΧΕΙΑ - ΦΩΤΙΑ
«Διαρροή εγκεφάλων» - Εφυγαν 450 χιλιάδες Ελληνες στο εξωτερικό
Στοιχεία - φωτιά για την αγορά εργασίας και την μετανάστευση των Ελλήνων δόθηκαν σε ημερίδα του ελληνοαμερικανικού εμπορικού επιμελητηρίου.

Όπως επισημάνθηκε από τους ομιλητές, η Ελλάδα είναι μια χώρα που γερνάει με πολύ μεγάλη ταχύτητα, ενώ το μεγαλύτερο πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει άμεσα η χώρα είναι η «διαρροή εγκεφάλων»: Οι περίπου 450.000 Ελληνες που έφυγαν από την Ελλάδα την περίοδο 2008 - 2016 για να αναζητήσουν εργασία σε άλλες χώρες έχουν αποδώσει στις οικονομίες των χωρών αυτών, κυρίως του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γερμανίας, 50 δισεκατομμύρια ευρώ.  
«Οι άνθρωποι αυτοί είναι στην πλειοψηφία τους κάτω των 45 ετών. Η επιστροφή τους πρέπει να γίνει εθνικός στόχος» συμφώνησαν οι πρώην υπουργοί Αννα Διαμαντοπούλου και Γιάννης Βρούτσης στη συζήτηση με θέμα «Ο ρόλος της κυβέρνησης στην προσέλκυση και συγκράτηση του ταλέντου για τη διατήρηση του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος της χώρας».
Η Άννα Διαμαντοπούλου, επικεφαλής σήμερα του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, υπογράμμισε ότι για την αντιμετώπιση του προβλήματος «πρέπει να δούμε πράγματα έξω από αυτά που κάναμε μέχρι τώρα». Στο πλαίσιο αυτό, αναφέρθηκε σε προτάσεις που έχει καταθέσει το ινστιτούτο το οποίο διευθύνει, δίνοντας συγκεκριμένα παραδείγματα συνεργιών με άλλες χώρες. Η Δανία, για παράδειγμα, έχει μια πολύ οργανωμένη κτηνοτροφία. Υπάρχουν, τόνισε η κα Διαμαντοπούλου, και οι ευρωπαϊκοί πόροι και η απαραίτητη νομοθεσία για να εισάγουν οι έλληνες κτηνοτρόφοι αυτήν την τεχνογνωσία από τους δανούς συναδέλφους τους.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι το Ισραήλ. Η χώρα αυτή, η οποία είχε χρεοκοπήσει το 1984, διαθέτει 6 εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργήσιμης γης έναντι 36 εκατ. στρεμμάτων της Ελλάδας. Κι όμως και στις δυο χώρες οι καλλιέργειες αποδίδουν 7 δισ. ευρώ τον χρόνο. Σύμφωνα με την πρώην υπουργό Παιδείας, αυτό συμβαίνει επειδή η πανεπιστημιακή έρευνα στο Ισραήλ συνδέθηκε με την παραγωγή με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν στην έρημο της Μέσης Ανατολής ακόμη και υδατοκαλλιέργειες. «Η σύνδεση αυτή θεωρείται εδώ και πολλές δεκαετίες στην Ελλάδα ταμπού» επισήμανε.
Ο πρώην υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης, τόνισε από την πλευρά του ότι το σοκ για την απασχόληση θα ήταν πολύ μικρότερο εάν είχαν γίνει οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, αλλά και ότι η ανεργία θα είχε ξεπεράσει το 30% εάν δεν είχαν προωθηθεί συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις τη διετία 2012-2014.
«Για πολλές δεκαετίες συντηρήσαμε μια αγορά εργασίας υπερρυθμισμένη και με πολλά βάρη. Για πολλά χρόνια ακούγαμε έντρομοι τον όρο «ευελιξία» όταν οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη ήταν κοινή πρακτική» σημείωσε ο κ. Βρούτσης συμπεριλαμβάνοντας στα χρόνια προβλήματα της αγοράς την πολυνομία («έχουμε ένα τεράστιο εργατικό δίκαιο» ανέφερε χαρακτηριστικά), το δικαίωμα υπουργικού βέτο στα σχέδια αναδιάρθρωσης μιας εταιρίας («ο υπουργός δεν συναινούσε στην απόλυση ενός αριθμού εργαζομένων για να γίνει αρεστός και έναν μήνα μετά έκλεινε όλη η επιχείρηση»), αλλά και στον συνδικαλιστικό νόμο («δεν μπορεί ένα υποσύνολο του υποσυνόλου των εργαζομένων να κηρύσσει απεργίες»).

Στις βασικές προκλήσεις που έχει απέναντί του ο ΟΑΕΔ, αναφέρθηκε τέλος η επικεφαλής του οργανισμού Μαρία Καραμεσίνη. Ο στόχος, σημείωσε, είναι να καταστεί ο οργανισμός σύγχρονη δημόσια υπηρεσία απασχόλησης από γραφειοκρατική που είναι σήμερα, να αναβαθμίσει τις δυνατότητες υλοποίησης πολιτικών απασχόλησης και αναδείξει τη λεγόμενη «συμβουλευτικότητα» μέσα από την εκπαίδευση των συμβούλων, την αύξηση του αριθμού τους (ως προς αυτό σχεδιάζεται η πρόσληψη 350 υπαλλήλων), την αναβάθμιση της διαδικτυακής του πύλης και του τηλεφωνικού του κέντρου, το οποίο, όπως είπε, δέχεται τουλάχιστον 1.000 κλήσεις την ημέρα.

___________

Κυριακή 14 Μαΐου 2017

To Paris Match προτείνει τις δέκα ομορφότερες ελληνικές παραλίες

 Paris Match 




H λίστα με τις δέκα ομορφότερες παραλίες της Ελλάδας, σύμφωνα με τoν ιστότοπο Τripadvisor που βασίστηκε στις απόψεις κάποιων σέρφερ δημοσιεύτηκε από το γαλλικό περιοδικό Paris Match ως πρόταση στους αναγνώστες του.
Χωρίς εκπλήξεις, όλες οι παραλίες βρίσκονται σε νησιά. Δύο από αυτές στην Κρήτη και δύο στη Μήλο. Στην κορυφή της λίστας βρίσκεται το Ελαφονήσι στην Κρήτη, για τα κρυστάλλινα και ζεστά νερά, αλλά και για το φυσικό κάλλος των παραλιών, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το περιοδικό.
Στη δεύτερη θέση βρίσκεται επίσης παραλία της Κρήτης και πρόκειται για την εξωτική λιμνοθάλασσα του Μπάλου στο Ακρωτήρι της Γραμβούσας στα Χανιά.
Ακολουθεί στην τρίτη θέση το Κλέφτικο της Μήλου, η παραλία του Αγίου Παύλου στη Λίνδο της Ρόδου, η διάσημη παραλία του Σίμου στην Ελαφόνησο, το ναυάγιο της Ζακύνθου, το Σαρακήνικο επίσης της Μήλου, το Πόρτο Κατσίκι στη Λευκάδα, ο κόλπος Άντονι Κουίν στο Φαληράκι της Ρόδου και ο Μύρτος της Κεφαλονιάς.
Πάντως, η αγαπημένη παραλία των συντακτών του γαλλικού περιοδικού είναι το Κλέφτικο της Μήλου, γιατί όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα μπορεί κανείς να κολυμπήσει σε γαλαζοπράσινα νερά σε ένα φυσικό τοπίο μοναδικής ομορφιάς με φυσικές πέτρινες αψίδες και ασβεστολιθικά βράχια.












Οι Εύζωνες παρελαύνουν στο ANZAC Day στο Σύδνεϋ





Η παρουσία των Ελλήνων Ευζώνων, που με τον επιβλητικό βηματισμό τους «ταρακούνησαν» την πόλη του Σύδνεϋ, ξεχώρισε στις επετειακές εκδηλώσεις για το ANZAC DAY.

Le Monde Hellenique : Ο εύζωνας Κωνσταντίνος Λούσιας, ο οποίος δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του στην μακρινή Αυστραλία

Le Monde Hellenique : Ο εύζωνας Κωνσταντίνος Λούσιας, ο οποίος δεν μπόρε...: Και οι εύζωνες κλαίνε… «Ήθελα να γίνω εύζωνας από εννέα χρόνων» λέει στο «Νέο Κόσμο» ο εύζωνας που μας συγκίνησε όλους με τα ...
η συνέχεια εδώ
http://hellenique.blogspot.gr/2017/05/blog-post.html



Πέμπτη 4 Μαΐου 2017

Ο Μακρονησιώτης Θανάσης Βέγγος!


Ο Μακρονησιώτης Θανάσης Βέγγος!

(Αγαπημένε Θανάση... Ναι! Έφυγες σαν σήμερα πριν έξι χρόνια... Φυσικά ποτέ δεν θα ξαχάσω, είχες έρθει στο Ρέθυμνο, 1992..., μετά την παράσταση πήγαμε και ήπιαμε ένα ποτήρι κρασί... Μαζί μας ο Στέλιος Μπικάκης, η Αμαλία Δροσοπούλου, (οι τόσο αγαπημένοι μου!...)... Μας είπες τόσα πολλά κείνο το βράδυ... Τόσο αγαπημένος..., τόσο εκλεκτός!... 
-Δ.Τζ.)


Ο Μακρονησιώτης Θανάσης Βέγγος! "Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου,για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια,δύο χέρια σφιχτά δεμένα... Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν,θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν… Χάσιμο χρόνου… Θα το δεις και συ όσο μεγαλώνεις"… Eίναι λόγια σοφά του αγαπημένου μας Θανάση Βέγγου, του αγαπημένου καλού ανθρώπου που έφυγε τέτοια μέρα από τη ζωή πριν τέσσερα χρόνια, 3 Απρίλη το 2011.
Σεμνός, συνεπής, αξιοπρεπής, μαχητής "στη γαλέρα της ζωής" που "τράβηξε άγριο κουπί" όπως έλεγε ο ίδιος, πέρασε και βρίσκεται ακέραιος στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, του θεάτρου, του λαϊκού πολιτισμού, των αγώνων του ελληνικού λαού. Είχε παίξει σε 126 ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής και είχε σκηνοθετήσει (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) ακόμη επτά ταινίες. Από μικρός στη βιοπάλη, λόγω σοβαρών οικονομικών προβλημάτων που προκλήθηκαν από την απόλυση του πατέρα του από την Εταιρεία Ηλεκτρισμού στον Πειραιά λόγω των πολιτικών του φρονημάτων και της συμμετοχής του στην ιστορική Μάχη της Ηλεκτρικής (μαχητής του ΕΛΑΣ). Δούλεψε στην επεξεργασία δερμάτων και έκανε μικροθελήματα στη γειτονιά του, όπως διανομή πάγου.
...
Πολλά γράφτηκαν και σήμερα και εδώ στο διαδίκτυο για τον Θανάση Βέγγο, -το αξίζει αυτό!- εμείς θ' αναφερθούμε στον Θανάση Βέγγο της Μακρονήσου!

Η Μακρόνησος μου άλλαξε τη ζωή...
---------------------------------------------
«Εμένα δε μου έκαναν τίποτα εκεί στη Μακρόνησο, μπροστά σε αυτά που έκαναν στους άλλους. Δεν μιλάω για τις απειλές, για το ξύλο, για την πείνα, για την ταπείνωση, για τα μαρτύρια, για τους βασανισμούς. Μιλάω για την ντροπή. Για κείνους που δεν άντεξαν. Και τους ανάγκασαν ύστερα να στραφούν εναντίον των συντρόφων τους. Αυτό δεν το σηκώνει κανένας. Είναι η χρεοκοπία του ανθρώπου. Κι αυτουνού που το συλλαμβάνει στο αρρωστημένο μυαλό του, και του αλλουνού που αναγκάζεται να το δεχθεί. Ο μεσαίωνας δεν το τόλμησε. Και το τόλμησαν αυτοί. Και είχαν το θράσος, και μάλιστα ένας πνευματικός άνθρωπος σαν τον Παναγιώτη τον Κανελλόπουλο, να πει πως η Μακρόνησος ήταν ο καινούργιος Παρθενώνας της Ελλάδας. Φτου!».

Ο Βασίλης Βέγγος, γιος του ηθοποιού, σε μια από τις σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις του, μιλά στο φακό του Σολδάτου (Ένας άνθρωπος παντός καιρού), για τον πατέρα του. «Στην Κατοχή, ο παππούς ήταν οργανωμένος στο ΕΑΜ και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μετά, όταν ο πατέρας κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, να πάει βεβαίως στη Μακρόνησο», λέει. Και συνεχίζει: «Θα έλεγα ότι ο πατέρας θα πρέπει να είναι από τους λίγους, αν όχι ο μοναδικός, που η Μακρόνησος του 'έκανε καλό', μακροπρόθεσμα. Γιατί αν δεν είχε πάει στη Μακρόνησο, δε θα είχε γνωρίσει το Νίκο Κούνδουρο, και κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν μέχρι και σήμερα ένας πάρα πολύ καλός κατασκευαστής δερμάτινων ειδών (.) Εκεί κάποια στιγμή γνωρίστηκαν με το Νίκο Κούνδουρο και έκαναν κάποια σκετσάκια για τις γιορτές. Οπότε ο Νίκος, όταν απολύονταν σαν, του είπε: «Θανάση, κάποια στιγμή, θα κάνουμε ταινία και θα σε φωνάξω και σένα να πάρεις μέρος», έτσι κι έγινε. Ο πατέρας, βέβαια, όταν απολύθηκε, επέστρεψε στην κανονική του δουλειά, κάπου στο Μοναστηράκι, αν θυμάμαι καλά, και ξέχασε τελείως την ιστορία του Κούνδουρου, ώσπου κάποια στιγμή, όταν ο Νίκος ετοιμαζόταν να γυρίσει την πρώτη του ταινία, τη 'Μαγική Πόλη', τον φώναξε (.)».
Ο συναγωνιστής.
--------------------
Από τη μεριά του ο Νίκος Κούνδουρος, θυμάται: «Το Βέγγο τον γνώρισα στο Μακρονήσι. Ήμουνα σ' ένα βουνό επάνω και προσπαθούσα να στήσω ένα αντίσκηνο να κοιμηθώ, ανάμεσα στη μάζα του λόχου, στα τέσσερις χιλιάδες αντίσκηνα παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, ανάμεσα σε τέσσερις χιλιάδες ανθρώπους, τρομαγμένους και κουρασμένους. Πήγα στην κορυφή του βουνού, με την ευλογία της διοίκησης, να στήσω τη σκηνή μου και τη ζωή μου. Κι εκεί που καθόμουνα και χάζευα και κοίταζα πως ν' αρχίσω, μόνος τελείως, μ' ένα αντίσκηνο πεταμένο χάμου, μ' ένα σκεπάρνι και με πασσάλους, βλέπω μια σιλουέτα περίεργη, μέσα σ' αυτές τις φοβερές χλαίνες που μας δίνανε, τις βρώμικες, ξεσκισμένες. Καταφθάνει, κουβαλώντας σανίδια από κιβώτια κι ένα σφυρί. Έφτιαξε κάτι, μια κατασκευή, ένα επίπεδο με τις σανίδες, και μου λέει ξαφνικά: 'Συναγωνιστή -ευλογημένη λέξη, που τελικά έχει γίνει ρετσινιά- συναγωνιστή, θα πεθάνεις', λέει. 'Το βράδυ κάνει κρύο. Βάλε την κουβέρτα σου πάνω στα σανίδια.. Λέω: 'Εσένα τι σε νοιάζει αν πεθάνω εγώ; Κι εσύ θα πεθάνεις'. Ούτε γέλασε καν ούτε και δε γέλασε. Πήρε τη διαλυμένη σκηνή κι άρχισε να τη στήνει μέσα στους πασσάλους της. Τον χάζευα, σκεφτόμουνα πως αυτός ή τρελός είναι ή άγιος. Τέλος πάντων, το ίδιο κάνει. Έκανα διάφορες σκέψεις, αφηρημένος και κουρασμένος, αλλά έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με το Βέγγο.

Τρία υπαίθρια θέατρα χτίστηκαν στη Μακρόνησο από το 1947 μέχρι το 1950. Τα έχτισαν οι ίδιοι οι εξόριστοι για την «ιδεολογική αναμόρφωσή τους» με πέτρες που έσπαγαν μόνοι τους από το βραχώδες έδαφος.
Έμεινε μαζί μου όλα τα χρόνια της Μακρονήσου. Είχα χρεωθεί την κατασκευή ενός θεάτρου -ήμουν τριτοετής της αρχιτεκτονικής τότε. Πήγα στη διοίκηση και λέω: "Αυτόν το μισότρελο φαντάρο να μου τον δώσετε". Κι έτσι βρέθηκα να φτιάχνω το θέατρο με το Θανάση βοηθό. Στήσαμε τη σκηνή, ανεβάσαμε το πρώτο έργο, και να ο Βέγγος ηθοποιός και να ο Βέγγος πρωταγωνιστής και να ο Βέγγος αγαπημένος ολόκληρου του τάγματος, και να ο Βέγγος η ανακούφισή μας, η λύτρωση μας και το χαμόγελό μας».

Το λιγότερο που φοβήθηκε ήταν η Μακρόνησος. 
Πιο πολύ φοβόταν τη σκόνη!
-----------------------------------

Ο Τάσος Ζωγράφος μιλάει για την περίοδο της Μακρονήσου με τον Θανάση Βέγγο στη βιογραφία του «Τάσος Ζωγράφος: Σκηνικό ζωής» (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. «Εφεραν τον Θανάση Βέγγο στη Μακρόνησο τον Μάρτη του 1949. Ηταν νευρικός, αεικίνητος, αγχώδης με όλα. Ηταν όμως και καρτερικός και βοηθούσε. Το λιγότερο που φοβήθηκε ήταν η Μακρόνησος. Πιο πολύ φοβόταν τη σκόνη. Οχι τα μικρόβια. Στα μακαρόνια μέσα έκοβε ένα κρεμμύδι κι έτρωγε όσο περίσσευε από την καραβάνα του άλλου χωρίς να σιχαίνεται. Οταν έφυγαν οι πολιτικοί από τη Μακρόνησο, μας χάρισαν τα κρεβατάκια τους. Ενα βράδυ, λοιπόν, καθόμαστε σ' αυτά τα κρεβατάκια, είχαμε οικονομήσει δυο παγούρια κρασί και τα είχαμε πιει. Είχε σημάνει το σιωπητήριο, αλλά εμάς μας είχε πιάσει το κρασί κι αρχίσαμε το τραγούδι. Μαζί μας είχαμε τον Νίκο Χατζηνικολάου, που έκανε καριέρα τενόρου αργότερα. Με τον Θανάση, που ήταν θεατρόφιλος και γνώστης της θεατρικής κουλτούρας από τον πατέρα του, τραγουδούσαν κάτι από τον ''Βαφτιστικό''. Κι επάνω εκεί που τραγουδούσαν ντουέτο άνοιξε η μπάντα της σκηνής και φάνηκε ένα ζευγάρι αρβύλες σε πολύ καλή κατάσταση. Ηταν ξεκάθαρο πως έμπαινε μέσα αξιωματικός. Ο Θανάσης σταμάτησε αυτόματα το τραγούδι και λες και ήμασταν σε γύρισμα ταινίας, έκανε με τα μάτια του ένα κατακόρυφο πλάνο από τις μπότες έως το κεφάλι, συνοδεύοντάς το με τον ανάλογο ήχο. Είχε μπει μέσα ο Τριανταφύλλου, ο επονομαζόμενος και Σάμπας, διότι είχε ζητήσει από τον συνστρατιώτη Νίκο Παπαδόπουλο να του μάθει σάμπα. Ηταν κι αυτός στρατιώτης, αλλά είχε γίνει εξ απονομής ανθυπολοχαγός. Εννοείται πως δρούσε υπέρ της εξουσίας και όπως ήταν φυσικό, μας έβγαλε στην αναφορά.
Ο Θανάσης κι ο Νίκος ο Κούνδουρος κι εγώ πρωτοκάναμε τις πρώτες θεατρικές δουλειές στη Μακρόνησο. Η Μακρόνησος ήταν, για μένα και για το Θανάση, εφαλτήριο. Από κει κινήσαμε και κάναμε αυτό που κάναμε».


Πηγή (θα δείτε και σχετικές φωτογραφίες) εδώ:
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1090533000963735&id=282786998405010
____________
Η Μακρόνησος του Θανάση Βέγγου
Από τις αναμνήσεις του σκηνογράφου - εικαστικού καλλιτέχνη Τάσου Ζωγράφου, όπως καταγράφηκαν στο βιβλίο του Χρήστου Σιάφκου "ΤΑΣΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ – ΣΚΗΝΙΚΟ ΖΩΗΣ - ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ", εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2009.
http://e-oikodomos.blogspot.gr/2014/06/blog-post_3101.html

Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

Για την Ειρήνη Παππά ο Αλέκος Σακελλάριος είπε: «ένα πανέμορφο πλάσμα με ένα απλό μακρύ φόρεμα, όλο πτυχώσεις, που κινιόταν με μεγαλοπρέπεια και συνάμα απλότητα. Σαν να ζωντάνεψε μια Καρυάτιδα».

Δημήτρης Χορν: Ηθοποιός σημαίνει φως!



Ήταν η Ειρήνη Λελέκου, η Ρηνούλα. Γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1926, σε ένα χωριό που δεν είχε καμία σχέση με όλα όσα θα συνέβαιναν στη ζωή της. Στο μικρό ορεινό Χιλιομόδι Κορινθίας, ακούστηκε το πρώτο της κλάμα. Με γονείς δασκάλους, που στάθηκαν όρθιοι σε όσα έζησε η Ελλάδα: Πραξικοπήματα, συγκρούσεις, εμφύλιοι σπαραγμοί, αναστολή του Συντάγματος, κλειστό κοινοβούλιο, ΕΟΝ, παιδιά να παρελαύνουν στρατιωτικά.
Είναι το μικρότερο παιδί τους και είναι απόλυτα λογικό για αυτούς η Ρηνούλα τους να μεγαλώσει με παραμύθια, αρχαίους μύθους και ελευθερία πνεύματος. Η γιαγιά και η μητέρα της είναι πάντα δίπλα της, για να την οδηγήσουν όλο και πιο πέρα στον υπέροχο κόσμο που έφτιαχναν με τις διηγήσεις τους. Οι γυναίκες που της έμαθαν την έννοια του παραμυθά και της ζωντανής τέχνης μέσα από τα πινέλα της ζωγραφικής. Ο πατέρας της, της έμαθε να διαβάζει αρχαίους Έλληνες, αφού εκείνος ήταν διαφορετικός, πραγματιστής, με αδυναμία στην ουσία της γνώσης, τον Γκαίτε. 


Τα καλοκαίρια της τα περνούσε στη φύση, όπως και τους χειμώνες στο Χιλιομόδι. εκδρομές στο Μετόχι, αναβάσεις, εξερευνήσεις. Ο πατέρας της πάντα πίστευε ότι οι γυναίκες ήταν ίσες με τους άντρες κι έτσι μεγάλωνε τις κόρες του. 
Η γυναίκα που έγινε διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης σε συνέντευξή της μίλησε για τον πατέρα της, λέγοντας: «Διδάχθηκα την ασέβεια από τον πατέρα μου. Με έμαθε πως υπάρχει μόνο μία αριστοκρατία, του πνεύματος. Δεν υπάρχουν κύριοι και επίσημοι, αλλά άνθρωποι. Με έμαθε ότι ο σεβασμός με υποτιμάει, ενώ η αγάπη με εξυψώνει».
Από μικρή γράφει τα δικά της ποιήματα και τις ιστορίες, που κάνει πρωταγωνίστριες τις κούκλες της, που έφτιαχνε με μικρά ξύλα από το δάσος και κουρελάκια από υφάσματα.
Και ήρθε η μετακόμιση στην Αθήνα,στην οδό Ξενοκράτους. Και μετά ήρθε η αρχή της εφηβείας... Το καμπανάκι μέσα της άρχισε να χτυπάει δυνατά. Η υποκριτική και η ανάγκη της ενασχόλησης με αυτή άρχισε να ανθίζει. Η εξομολόγησή της ότι θέλει να γίνει ηθοποιός στη μητέρα της, δεν βρήκε γόνιμο έδαφος. Η αντίδρασή της δυνάμωσε την ανάγκη και έκανε αυτό που ήθελε πραγματικότητα. Μάνα και κόρη αντάλλαξαν κουβέντες, τις οποίες μετάνιωσαν πολλά χρόνια αργότερα. 


Η Ρηνούλα της οικογένειας Παππά έγινε Ειρήνη, που ο δρόμος της οδήγησε στη σχολή του Ροντήρη. Με δασκάλους τον Γληνό, τον Παρασκευά, τον Καρυντινό και τον ίδιο τον Ροντήρη -με όλα τα ιερά τέρατα του κλασσικού θεάτρου- θέλει να μάθει να παίζει όπως εκείνοι. Το κορίτσι από το Χιλιομόδι πρέπει να τιθασεύσει τη φυσική ορμή του κα να γίνει στρατιώτης, να έχει πειθαρχία. Δεν θέλει να κάνει ακριβώς αυτό που λέει ο Ροντήρης και η Παξινού. Ήθελε να το δοκιμάσει όπως το αντιλαμβανόταν η ίδια. Και το έκανε.
Ο Σακελλάριος και η επιθεώρηση


Ήταν ο τελευταίος χρόνος στη σχολή, που ο Αλέκος Σακελλάριος την είδε να παίζει στον Μάκβεθ.
Ο ίδιος, της ζήτησε να βγει στην επιθεώρηση. Απίστευτο! εκ διαμέτρου αντίθετο με εκείνη, με την κλασσική παιδεία της. Η επαναστάτρια μέσα της όμως, είπε «ναι».
Ήθελε να γίνει κάτι άλλο από τους ηθοποιούς του Εθνικού, που παρατηρούσε αλλά θεωρούσε ψεύτικους. Σε αυτή την ιστορία υπάρχει μία λεπτομέρεια: ο Σακελλάριος γράφει στην αυτοβιογραφία του ότι δεν την είδε πρώτη φορά στη Σχολή της, αλλά στο Σύνταγμα να περπατά και την περιγράφει ως «ένα πανέμορφο πλάσμα με ένα απλό μακρύ φόρεμα, όλο πτυχώσεις, που κινιόταν με μεγαλοπρέπεια και συνάμα απλότητα. Σαν να ζωντάνεψε μια Καρυάτιδα».
Αυτός ο χαρακτηρισμός θα την ακολουθεί για μία ζωή. Σκηνοθέτες, δημιουργοί, παραγωγοί, ο Τύπος, τα βιβλία της ιστορίας της Τέχνης. Η ζωντανή Καρυάτιδα.

1948- Η πρώτη ταινία της, ο μύθος
Ο Αλέκος Σακελάριος την πήρε από το χέρι, την πήγε στον Φίνο κι εκείνος άφησε την Ειρήνη Παππά να κάνει το ντεμπούτο της στην ταινία «Χαμένοι Άγγελοι», να δημιουργήσει το μύθο της.


Το 1951 έρχεται η «Νεκρή Πολιτεία», του Φρίξου Ηλιάδη, με συμπρωταγωνιστή τον Γιώργο Φούντα. Η ταινία συμμετέχει στο Φεστιβάλ Καννών και όλοι μένουν άφωνοι, αναγνωρίζουν αυτό το νέο πρόσωπο ως κάτοχο μίας μοναδικότητας. Λιτή, αρχαϊκή, δωρική, με αυστηρότητα χαμένη στους αιώνες που πέρασαν και μία λυρικότητα Βυζαντινή, με ταυτόχρονο πάθος να καίει στα μάτια της, τις κινήσεις της. Βλέμμα βαθύ, με μυστήριο που δεν εκβιάζεται κάνει τις Κάννες να προσκυνήσουν. 1952, η Ρηνούλα που ανέβαινε πιτσιρίκα στα δέντρα στο Χιλιομόδι, ανέβηκε εκεί που άλλες προσπαθούσαν και δεν κατάφερναν, στην κορυφή του παγκόσμιου κινηματογράφου. 

Μία Ελληνίδα μπροστά από τις κάμερες, μέσα στην Ιστορία του Κινηματογράφου


Τουλάχιστον 100 ταινίες, ρεκόρ γία μία Ελληνίδα ηθοποιό. Εξερευνεί όλες τις ηπείρους με γυρίσματα για τις ταινίες της, την... εξερευνούν σε όλο τον κόσμο για να συνειδητοποιήσουν πόσο διαφορετική είναι από όλα όσα είχαν δει.
Τσινετσιτά, το Χόλιγουντ, Γιουγκοσλαβία, Λίβανος, Μαρόκο, Βραζιλία, Αυστραλία, Πορτογαλία. Τόποι δημιουργίας. Η Ειρήνη Παππά δημιουργεί τον εαυτό της σε κάθε καινούριο ρόλο σε όποιον τόπο πατάει. Μάρλον Μπράντο, Ιβ Μοντάν, Γκρέγκορι Πεκ, Άντονι Κουίν, Τζέιμς Κάγκνεϊ. Όλοι στο πλευρό της. Μπρόντγουέι, 1967, με το έργο «Εκείνο το καλοκαίρι, εκείνο το φθινόπωρο» στέκεται στη σκηνή στο πλευρό του Γιον Βόιτ .
Γίνεται η Bella Greca, η Irene Pappas, η Ελένη στις «Τρωάδες», η Κλυταιμνήστρα στην «Ιφιγένεια» του Μιχάλη Κακογιάννη. Φεντέρικο Φελίνι, Κάθριν Χέπμπορν, Μάρλον Μπράντο μιλούν μόνο για αυτήν, τη «τη σπουδαιότερη ηθοποιό που υπάρχει».
Βραβεία, διακρίσεις, πέφτουν βροχή και το αστέρι της λάμπει, διαφορετικά από τα άλλα. Βραβεία καλύτερης κινηματογραφικής μεταφοράς και ηχητικής επένδυσης στο Φεστιβάλ των Κανών το 1962 για την «Ήλεκτρα», Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου το 1969 για το «Ζ», του Κώστα Γαβρά , ο τίτλος της «Γυναίκας της Ευρώπης», το 2000, «Χρυσό Λέοντα» της Μπιεννάλε Θεάτρου Βενετίας, για τη γυναίκα που σε 50 χρόνια στάθηκε στα ίσια με όλες τις μεγάλες ηρωίδες που ενσάρκωσε κι εκείνες την αγάπησαν.
Το 1995, στο πέτο της καρφιτσώνεται το Παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο και το 2008 βραβεύεται με το «Βραβείο Ρώμη» στο αρχαίο θέατρο της «Όστια Αντίκα».


Η Ειρήνη Παππά είναι η δύναμη της αρχαίας τραγωδίας, που εκπροσώπησε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τον μεσογειακό πολιτισμό, που ο Πάπας Βενέδικτος προσκάλεσε στην Καπέλα Σιξτίνα για να της ζητήσει -μαζί με άλλους 259- να μεταδώσουν με την Τέχνη τους το μήνυμα του Θεού.


Ο γάμος, τα παιδιά που δεν απέκτησε, οι φήμες για έρωτες
Δεν μιλούσε ποτέ για την προσωπική της ζωή, για έρωτες, για γάμους, για παιδιά, για εκείνη την άλλη μεριά του δικού της φεγγαριού. Δεν επέτρεψε ποτέ τις ερωτήσεις, δεν ήθελε να δίνει τέτοιου είδους απαντήσεις. Αυτό που όλοι γνώριζαν ήταν ότι στα 18 της παντρεύτηκε για μία και μοναδική φορά τον Άλκη Παππά. Ο γάμος του δεν κράτησε, αλλά η ίδια κράτησε το επίθετό του, με αυτό τη γνώρισε ο κόσμος- ολόκληρος.
Ο Μάρλον Μπράντο και ο Αντονι Κουίν ήταν οι δυο συμπρωταγωνιστές της που ξεκάθαρα όλοι μιλούσαν για τη σφραγίδα που τους άφησε.
Όλοι ήξεραν και μιλούσαν επιβεβαιώνοντάς το, ότι ο μεγιστάνας Αγά Χαν, παντρεμένος με τη Ρίτα Χέιγουορθ για ένα χρονικό διάστημα, ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί της.


Όλοι μιλούσαν για εκείνη, τους άντρες, τους έρωτες. Εκείνη πάντα το απέφευγε.
Μόνο το 2002, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της, ομολόγησε ότι έζησε ένα μεγάλο και τελευταίο έρωτα στην Ιταλία, με έναν άντρα πολύ νεότερό της. 
Η Ειρήνη Παππά δεν έγινε ποτέ μητέρα. Η Ειρήνη Παππά έμοιαζε πάντα να είναι η ίδια ένα παιδί που θέλει να ρουφήξει τη ζωή μέχρι το μεδούλι, που δεν συμβιβαζόταν. Ζούσε με πάθος, έντονα. Ξενυχτούσε, διασκέδαζε, κάπνιζε, ταξίδευε, ζούσε. Λατρεύει τη Ρώμη, τη δεύτερη μητέρα της όπως την αποκαλεί, ενώ πάντα μητέρα της είναι η Αθήνα. 


Ένα σπίτι στη σκιά της Ακρόπολης και βόλτες στην Πλάκα.
Και κάπου εκεί στο βάθος, στο πέρασμά της, να ακούγονται σαν από άλλο κόσμο οι «ΩΔΕΣ», που ηχογράφησε με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, στον τελευταίο δίσκο των «Aphrodite’s Child». Βασισμένες στην Αποκάλυψη του Ιωάννη και δημοτικά τραγούδια με σπαραγμό στην ερμηνεία.



Η «ζωντανή Καρυάτιδα» ξυπνά και κοιμάται στη σκιά των μαρμάρινων Καρυάτιδων, στη γειτονιά που αγάπησε, την αρχαία. Μία γυναίκα που δεν μπορεί να είναι μία κοινή θνητή, δεν γίνεται. Μία γυναίκα από το Χιλιομόδι Κορινθίας, που κοιτάει βαθιά στα μάτια, αυστηρή, ντίβα, ευλογημένη. Σεπτέμβριος του 2015, 3 του μήνα και η Ειρήνη Παππά γίνεται 89 χρόνων. Αστείο. Η αιωνιότητα δεν έχει ηλικία.

_____________